In essentie is angst een signaal van het lichaam dat aangeeft dat er iets mis kan gaan en dat er actie ondernomen moet worden om te overleven.

De fysiologische reactie op angst omvat vaak veranderingen zoals een versnelde hartslag, verhoogde ademhaling, verscherpte zintuigen en de afgifte van stresshormonen zoals adrenaline.

Deze reacties zijn bedoeld om het lichaam klaar te maken om te vechten, te vluchten of te bevriezen, afhankelijk van de aard van de dreiging.

Hoewel angst op zichzelf dus een normale en nuttige emotie is, kan het problematisch worden wanneer het buitensporig of ongepast is in relatie tot de situatie.

Angststoornissen kunnen variëren van milde, voorbijgaande zorgen tot ernstige en invaliderende aandoeningen die de kwaliteit van leven beïnvloeden.

Angstklachten kunnen variëren in oorsprong, van genetische factoren en hersenchemie tot traumatische ervaringen en omgevingsinvloeden. Soms ontstaan ze geleidelijk, terwijl ze in andere gevallen plotseling en intens kunnen opkomen.

Het is belangrijk te begrijpen dat angst op zichzelf niet altijd problematisch is; het wordt een kwestie wanneer het dagelijks functioneren verstoort. Het begrijpen van angst en het identificeren van de factoren die het veroorzaken, is cruciaal voor het beheersen en behandelen van angstgerelateerde problemen.